Steven

Specialist Ouderengeneeskunde

Studenten enthousiast maken voor ouderenzorg

Steven Arends (1983) kwam op zijn achttiende naar Nederland om te studeren. Hij wilde cardioloog worden. Maar na zijn promotieonderzoek en nog in opleiding kwamen de eerste twijfels.

‘Ik kwam erachter dat ik het contact en de zorg voor patiënten miste. Hoe gaat het met iemand na de operatie/ziekenhuisopname, als hij naar huis gaat? Wat moet er thuis gebeuren? Maar voor dat soort praktische zaken heb je geen tijd als cardioloog. Je doet alles om het hart weer aan de gang te krijgen en als dat lukt: toedeledoki en succes.’

Sinds 2014 werkt Steven als basisarts bij Sevagram en sinds 2017 als Specialist Ouderengeneeskunde. Nu kan hij zijn patiënten de aandacht geven die ze verdienen.

Terugkijkend op zijn tijd in het ziekenhuis zegt hij: ‘Ik was een te lieve dokter. De hiërarchisch cultuur in het ziekenhuis was niks voor mij. We zijn allemaal mensen en we helpen elkaar. Dat moet genoeg zijn.’

Arends kan zeer enthousiast vertellen over zijn werk als arts of als stagebegeleider/opleider. Artsen in opleiding die ouderenzorg niet zo sexy vinden houdt hij altijd voor dat ze zich moeten realiseren dat de vergrijzing toeneemt. En dat ze altijd oudere mensen zullen tegenkomen. ‘Ik vind dat bij een universiteit een grote verantwoordelijkheid ligt om studenten meer te enthousiasmeren voor de ouderenzorg. Er zijn genoeg studenten die dit leuk vinden. Ze blijken alleen niet op de hoogte van de mogelijkheden. We moeten dat taboe doorbreken.’

Ouderenmishandeling

Steven Arends is desalniettemin op vele fronten actief. Hij is lid van de commissie Aanpak Ouderenmishandeling. En de stuurgroep Kwaliteit en Veiligheid. En hij neemt deel aan de gesprekken over stagiaires en coassistenten met de universiteit Maastricht. Ook bemoeit hij zich met organisatieprocessen binnen Plataan en op managementniveau zijn de lijnen kort met Trudie Severens en Frank Otten.

Zijn werk voor de commissie Aanpak Ouderenmishandeling noemt hij ‘soms vrij shocking’. Het gaat dan om financiële uitbuiting van een patiënt door familie, soms seksuele mishandeling, agressief gedrag. Steven Arends: ‘Dat ligt allemaal heel gevoelig.’

De commissie volgt de landelijke adviezen en heeft nauw contact met Veilig Thuis, onderdeel van de GGD Zuid-Limburg. ‘We hebben een betrokken team met mensen uit verschillende achtergronden, maatschappelijk werk, zorg, psychologie, om de problemen aan te pakken. Ik denk dat wat we zien een topje van de ijsberg is en dat de cultuur nog moet veranderen voordat mensen durven te zeggen wat er allemaal gaande is.

Soms word je getipt door een collega. Soms komt het van de werkvloer, soms van de cliënt zelf.’

Landelijk is er sprake van ouderenmishandeling bij vijf procent van alle bewoners van verpleeginstellingen. Steven Arends: ‘Bij ons ligt dat percentage op tussen de 0,5 en 1 procent. Dus: of we missen gevallen of we doen het supergoed. Maar ik denk eerlijk gezegd dat er meer gaande is. Er is dus veel werk voor de commissie om mensen hiervan bewust te maken. We moeten het taboe zien te doorbreken.’

Bijspijkeren

Steven Arends kan er maar niet aan wennen. ‘Elke keer als ik erbij betrokken raak denk ik: hoe is dit nou mogelijk?’ De commissieleden zijn goed opgeleid voor de problematiek en worden regelmatig bijgespijkerd. Voor zover hij weet is het één keer voorgekomen dat de commissie melding heeft moeten doen bij stichting Veilig Thuis die het overneemt en eventueel de politie inschakelt.

‘Het is met vlagen heel zwaar ook al omdat je alles nauwgezet moet documenteren om jezelf en je collega’s te beschermen. Het geeft wel energie als je iets voor de cliënten kunt betekenen want soms is het heel schrijnend. Dan moet ik echt even bijkomen maar de voorzitter gaat daar heel fijn mee om. Ik vind wel dat huisartsen veel meer moeten durven te signaleren. Ze durven niet of willen de problemen soms niet zien.’