Anny Duijkers – vrijwilligster hospice Martinus

Onze vrijwilligers zijn stuk voor stuk goud waard. Mensen met een groot hart die klaarstaan voor de bewoners van onze huizen. Anny Duijkers is sinds 2018 vrijwilligster bij Hospice Martinus in Mechelen en deelt wat het voor haar zo bijzonder maakt.

Dat je een verschil kunt maken voor mensen in hun laatste levensfase, ervaart Anny de laatste 3,5 jaar met het vrijwilligerswerk in de hospice. “Wij kunnen in deze laatste fase alles geven wat iemand wenst, uiteraard passend binnen wat mogelijk is. Ik vind het heel mooi daar aan te mogen bijdragen.”

Levensdoel
Voor Anny voelt het niet als werken, eerder als haar roeping. “Het is mijn levensdoel geworden, ik word er heel gelukkig van iets te mogen betekenen in deze laatste periode van iemands leven. Om het nog een stukje menswaardig te maken, een lach op een gezicht te toveren, de dag net dat beetje leuker te maken. Je draagt als vrijwilliger echt bij aan de levenskwaliteit. Even grappen, even samen kunnen lachen, daarmee geef je deze mensen zo’n goed gevoel. En dat geeft het mij ook.”

Bruiloft
“Mensen uit mijn omgeving kunnen zich vaak niet voorstellen dat we hier ook lachen. ‘Dat kan toch niet, die mensen zijn daar om dood te gaan’, heb ik wel eens als reactie ontvangen. Als je ergens positieve mensen vindt, is het wel in de hospice, zo ervaar ik het tenminste. Deze mensen praten niet de hele dag over hun pijn of over hun angsten. We praten over allerlei dingen, over vakanties, over familie en dat kunnen de mensen erg waarderen. We doen wat we kunnen. Zo hebben we hier zelfs een keer een bruiloft gevierd. Deze mevrouw wilde nog zo graag met haar vriend trouwen. Dit moest snel gebeuren omdat ze al heel slecht lag. Maar wat was het ongelooflijk mooi, heel klein en intiem en met twee vrijwilligers als getuigen.”

Laatste kerst
Anny geeft aan dat het als vrijwilliger bij een hospice belangrijk is dat je kunt invoelen. Dat je kunt aanvoelen wat deze mensen nodig hebben. “Zo heb ik eens voorgesteld om een foto te maken van moeder en dochter tijdens kerst. Ik heb ze gefotografeerd  bij de kerstboom. Ze vonden het geweldig en haar dochter beaamde dat ze hier helemaal niet aan gedacht had. Dit was hun laatste kerst die ze toch nog hebben kunnen vastleggen.”

Kleine geneugten
“Het zijn vaak de kleine gebaren die het doen. Dat is wat ik heel belangrijk vind voor onze gasten. Hier kun je echt iets moois bijdragen wat ook zeer wordt gewaardeerd. Door te luisteren en ook af en toe te vragen, kun je er al op een fijne manier voor ze zijn.”

Huiselijke sfeer
“Af en toe een huishoudelijk klusje doen, vind ik geen probleem maar dat voert hier niet de boventoon. Je bent er voor de mensen. Anny krijgt geregeld te horen dat mensen een warme, huiselijke sfeer ervaren. “Dat is zo mooi om terug te krijgen.”

Negatief gevoel
‘Hoe ga je om met sterfte?’ kreeg Anny eens als vraag. “Wij zijn geen robots. Het is niet dat het je niet raakt, want met sommige mensen bouw je ook echt een band op. Maar ook het negatieve gevoel over de dood kunnen loslaten, kunnen relativeren dat doodgaan bij de levenscyclus hoort en bedenken ‘het is goed zo’, is belangrijk. Ten slotte neem je hier binnen relatief korte tijd weer afscheid.”

Troostende knuffel
“Na een overlijden of tijdens het waken ook de familie een steuntje in de rug geven, even die troostende knuffel geven. Dat is wat we als vrijwilliger mogen doen voor de mensen. Ze met wat liefde en aandacht even een goed gevoel geven zodat je de pijnlijke omstandigheden een klein beetje kunt verlichten.”